Vierde update
Door: Saske Linssen
Blijf op de hoogte en volg Saske
07 Juni 2014 | Malawi, Blantyre
Lieve lezers,
We hebben deze 2 weken op de peadiatric ward (kinderafdeling) gestaan, waar we de eerste dag 18 patiënten hadden en de andere dagen maar 3 tot 4 patiënten hadden. Daardoor was het heel erg rustig, de meeste ziektes die ik daar heb gezien zijn, Severe Malaria, Simple Malaria, anemie, sepsis, botfracturen en pneumonie. De kindjes zijn wel heel erg schattig!
Gelukkig waren er later wel iets minder zieke kindjes zoals een jongentje met een gebroken beentje die op bed lag met zo’n gewicht eraan. En die vond het steeds leuker als ik even bij hem ging kijken hoe het ging en hem een high five te geven. Toen ik heen liep kwam de moeder er meteen aan omdat ze denkt dat er iets gaat gebeuren, het jongetje pakte mijn hand en liet niet meer los, kei schattig!
Ook waren er hele zieke kinderen met Malaria, die bijna niets meer konden en helemaal verslapt waren. Ze zagen er dan zo ziek uit, dat we echt hoopten dat het nog goed kwam. De meeste kregen, nadat ze een infuus hadden gekregen (wat best lastig prikken is met zo’n donkere huid) een boost van 10 spuiten Dextrose en daarna nog Quinine. Na een aantal dagen ging het gelukkig weer helemaal goed en konden ze naar huis.
Op een avond werden we ’s nachts opeens wakker van gegil en geschreeuw. Mabelia en ik werden er bang van, we zijn uit onze slaapkamer naar de gang gelopen waar we Yoni zagen naar Tasha en Maartje lopen. We wisten niet wat er aan de hand was maar voor ons huisje in de voortuin werd een jongen door een hele grote groep in elkaar geslagen. Maar wij wisten niet wat er aan de hand was daarom waren we super bang.. waarom voor ons huisje, heeft het met de verkiezingen te maken? Of word onze bewaker in elkaar geslagen? Na een tijd was het voorbij en hoorde we ze weg lopen.. van ons huisje vandaan. Mabelia en ik gingen weer naar onze kamer want het was midden in de nacht en we wilde nog wel slapen omdat we de volgende dag weer moesten werken. Toen we in bed lagen hoorde we nog 2 pistoolschoten.. Achteraf bleken dat schoten te zijn geweest om duidelijk te maken dat het moest stoppen. De volgende dag hoorde we dat het een dief was, die had iets proberen te stelen en er allemaal mensen achteraan gingen.
Daarna hoorde we dat het de verkeerde persoon was want deze jongen was verstandelijk beperkt.. Sorry voor dit enge verhaal.
Het afgelopen weekend zijn we weer naar de bar geweest. Eigenlijk wilde we gewoon even een avondje naar de bar, maar het werd uiteindelijk een soort feest met een geslachte geit erbij.. Er gingen een heleboel mannen van het ziekenhuis mee die een geit hadden gekocht om die op een vuurtje te braden en daar op te eten. Ik heb ook geit gegeten sommige malse stukjes waren wel lekker, met een beetje zout en chilisaus. Omdat het donker was zag ik niet dat ik ook stukjes organen aan het eten was.. dat was erg taai en niet zo lekker. Haha
Zaterdag een lekkere wasdag gehad, alle was gedaan en een beetje uitgerust van de avond ervoor.
Zondag zijn we met Raphael en de Engelse buurvrouw op safari geweest. We hebben ongeveer 3 uur gereden, we zijn lekker uitgewaaid achter in de pickup. Toen we aankwamen bij het Nyala safari park, konden we na een kleine plaspauze meteen door rijden door het park. We hebben dit keer ook giraffen gezien van heel dicht bij! We hebben ook Waterbucks, buffels, Nyala’s en aapjes gezien. Nadat we alle dieren hebben gezien en er duizenden foto’s van hebben gemaakt, hadden we een wel verdiende picknick. Wij hadden de avond van te voren al bananenpannenkoekjes gemaakt en bollen gekocht. Raphael had lekkere frietjes mee en tomaten met ui. En de buurvrouw had lekkere sandwiches met tonijn, chips en flesjes sinasappelsap. Na de hele lekker, vullende picknick zijn we weer in de auto geklommen en terug gereden naar Muona, dat betekende 3 uur in de brandende zon achter in de pickup zitten.
De laatste week op de kinderafdeling was het opeens een stuk drukker! Er lagen een hele boel zieke kindjes. Ik leer er elke keer veel van als we meelopen met de arts en hij vertelt wat de diagnose en wat de behandeling is. Ik vind het erg mooi om te zien hoe zorgzaam de vaders hier ook zijn voor de zieke kindjes! Omdat je heel vaak de moeders met de kindjes op de rug ziet. Op de laatste dag hebben we ballonnen uitgedeeld, de kindjes waren er erg blij mee (sommige ouders stiekem ook) haha.
Alleen toen we bijna klaar waren kwam er een doodziek kindje binnen. Toen we naar de behandelkamer liepen waar het kindje lag, zagen we al meteen geen ademhaling meer. Geluisterd met de stethoscoop, en met een lampje in de ogen geschenen maar geen pupilreflex meer, geen ademhaling en geen hartslag. Het kindje was overleden. De oma schreeuwde zo hard van verdriet en de moeder pakte het kind met doeken in, bond hem op haar rug en liep heel snel het ziekenhuis uit. Het ene moment ben je nog leuk ballonnen aan het uitdelen en het volgende moment gaat er een kindje dood..wat een tegenstelling.
Mabelia en ik hebben ook nog bloed gedoneerd! Yoni had het al eerder gedaan, nu durfden wij het ook aan. Eerst bloed geprikt om te kijken welke bloedgroep we hebben. Mabelia en ik hebben allebei dezelfde bloedgroep O. positief! Worden wij daarom ook allebei evenveel geprikt, door de muggen….?! Mabelia’s bloed kon toevallig al gebruikt worden voor een klein jongetje, dat was mooi om te zien en dan weet je voor wie je het bloed geeft!
Even later, net voordat wij naar huis gingen, kwam er een kind van 14 jaar binnen, waarvan het hele gezicht was verbrand, waarschijnlijk door chemische stoffen. Het zag er erg akelig uit! Vanwege zijn leeftijd werd hij meteen doorgestuurd naar de male ward.
Ik vond het erg leuk op de afdeling vanwege het contact met de kinderen, ook al is dat niet heel veel maar ze zijn zo schattig. De ouders zorgen voor ze en zijn altijd bij het kind, voor het kindje is dat natuurlijk wel erg fijn. De ouders vinden het ook leuk als je dan Chichewa probeert te praten. Want de uitspraak is dan natuurlijk zo perfect.. haha. Soms is het communiceren best lastig omdat de meeste patiënten en de familie geen Engels kunnen. Maar met een paar woordjes Chichewa en handen en voeten lukt het wel!
Dit weekend zijn we weer een weekendje in Blantyre! Vrijdag zijn we naar de markt geweest, daar heb ik een mooie afrikaanse doek gekocht. Het was best een grote markt maar wel erg druk, met veel kleine hutjes en kraampjes.
Zaterdag (vandaag) weer naar het immigration headquarters geweest om ons visum weer te verlengen. Daar hadden we zin in… Omdat we daar zo’n goede herinneringen aan hadden.. Maar gelukkig ging het deze keer een stuk sneller! Alleen net toen ik dat hard op zei, viel het systeem weer uit en moesten we weer 15 minuutjes wachten. Gelukkig deed die het weer en waren we snel klaar. Daarna nog even de grote inkopen gedaan bij de supermarkt.
De aankomende week staan we een week op de delivery ward, want we mogen kiezen op welke ward we staan. Daarna hebben we nog een week op de operatiekamers.
Bedankt voor alle donaties!
Tot nu toe heb ik een bloeddrukmeter, thermometers, glucosemeter en batterijen voor de saturatiemeters gekocht.
We hebben deze 2 weken op de peadiatric ward (kinderafdeling) gestaan, waar we de eerste dag 18 patiënten hadden en de andere dagen maar 3 tot 4 patiënten hadden. Daardoor was het heel erg rustig, de meeste ziektes die ik daar heb gezien zijn, Severe Malaria, Simple Malaria, anemie, sepsis, botfracturen en pneumonie. De kindjes zijn wel heel erg schattig!
Gelukkig waren er later wel iets minder zieke kindjes zoals een jongentje met een gebroken beentje die op bed lag met zo’n gewicht eraan. En die vond het steeds leuker als ik even bij hem ging kijken hoe het ging en hem een high five te geven. Toen ik heen liep kwam de moeder er meteen aan omdat ze denkt dat er iets gaat gebeuren, het jongetje pakte mijn hand en liet niet meer los, kei schattig!
Ook waren er hele zieke kinderen met Malaria, die bijna niets meer konden en helemaal verslapt waren. Ze zagen er dan zo ziek uit, dat we echt hoopten dat het nog goed kwam. De meeste kregen, nadat ze een infuus hadden gekregen (wat best lastig prikken is met zo’n donkere huid) een boost van 10 spuiten Dextrose en daarna nog Quinine. Na een aantal dagen ging het gelukkig weer helemaal goed en konden ze naar huis.
Op een avond werden we ’s nachts opeens wakker van gegil en geschreeuw. Mabelia en ik werden er bang van, we zijn uit onze slaapkamer naar de gang gelopen waar we Yoni zagen naar Tasha en Maartje lopen. We wisten niet wat er aan de hand was maar voor ons huisje in de voortuin werd een jongen door een hele grote groep in elkaar geslagen. Maar wij wisten niet wat er aan de hand was daarom waren we super bang.. waarom voor ons huisje, heeft het met de verkiezingen te maken? Of word onze bewaker in elkaar geslagen? Na een tijd was het voorbij en hoorde we ze weg lopen.. van ons huisje vandaan. Mabelia en ik gingen weer naar onze kamer want het was midden in de nacht en we wilde nog wel slapen omdat we de volgende dag weer moesten werken. Toen we in bed lagen hoorde we nog 2 pistoolschoten.. Achteraf bleken dat schoten te zijn geweest om duidelijk te maken dat het moest stoppen. De volgende dag hoorde we dat het een dief was, die had iets proberen te stelen en er allemaal mensen achteraan gingen.
Daarna hoorde we dat het de verkeerde persoon was want deze jongen was verstandelijk beperkt.. Sorry voor dit enge verhaal.
Het afgelopen weekend zijn we weer naar de bar geweest. Eigenlijk wilde we gewoon even een avondje naar de bar, maar het werd uiteindelijk een soort feest met een geslachte geit erbij.. Er gingen een heleboel mannen van het ziekenhuis mee die een geit hadden gekocht om die op een vuurtje te braden en daar op te eten. Ik heb ook geit gegeten sommige malse stukjes waren wel lekker, met een beetje zout en chilisaus. Omdat het donker was zag ik niet dat ik ook stukjes organen aan het eten was.. dat was erg taai en niet zo lekker. Haha
Zaterdag een lekkere wasdag gehad, alle was gedaan en een beetje uitgerust van de avond ervoor.
Zondag zijn we met Raphael en de Engelse buurvrouw op safari geweest. We hebben ongeveer 3 uur gereden, we zijn lekker uitgewaaid achter in de pickup. Toen we aankwamen bij het Nyala safari park, konden we na een kleine plaspauze meteen door rijden door het park. We hebben dit keer ook giraffen gezien van heel dicht bij! We hebben ook Waterbucks, buffels, Nyala’s en aapjes gezien. Nadat we alle dieren hebben gezien en er duizenden foto’s van hebben gemaakt, hadden we een wel verdiende picknick. Wij hadden de avond van te voren al bananenpannenkoekjes gemaakt en bollen gekocht. Raphael had lekkere frietjes mee en tomaten met ui. En de buurvrouw had lekkere sandwiches met tonijn, chips en flesjes sinasappelsap. Na de hele lekker, vullende picknick zijn we weer in de auto geklommen en terug gereden naar Muona, dat betekende 3 uur in de brandende zon achter in de pickup zitten.
De laatste week op de kinderafdeling was het opeens een stuk drukker! Er lagen een hele boel zieke kindjes. Ik leer er elke keer veel van als we meelopen met de arts en hij vertelt wat de diagnose en wat de behandeling is. Ik vind het erg mooi om te zien hoe zorgzaam de vaders hier ook zijn voor de zieke kindjes! Omdat je heel vaak de moeders met de kindjes op de rug ziet. Op de laatste dag hebben we ballonnen uitgedeeld, de kindjes waren er erg blij mee (sommige ouders stiekem ook) haha.
Alleen toen we bijna klaar waren kwam er een doodziek kindje binnen. Toen we naar de behandelkamer liepen waar het kindje lag, zagen we al meteen geen ademhaling meer. Geluisterd met de stethoscoop, en met een lampje in de ogen geschenen maar geen pupilreflex meer, geen ademhaling en geen hartslag. Het kindje was overleden. De oma schreeuwde zo hard van verdriet en de moeder pakte het kind met doeken in, bond hem op haar rug en liep heel snel het ziekenhuis uit. Het ene moment ben je nog leuk ballonnen aan het uitdelen en het volgende moment gaat er een kindje dood..wat een tegenstelling.
Mabelia en ik hebben ook nog bloed gedoneerd! Yoni had het al eerder gedaan, nu durfden wij het ook aan. Eerst bloed geprikt om te kijken welke bloedgroep we hebben. Mabelia en ik hebben allebei dezelfde bloedgroep O. positief! Worden wij daarom ook allebei evenveel geprikt, door de muggen….?! Mabelia’s bloed kon toevallig al gebruikt worden voor een klein jongetje, dat was mooi om te zien en dan weet je voor wie je het bloed geeft!
Even later, net voordat wij naar huis gingen, kwam er een kind van 14 jaar binnen, waarvan het hele gezicht was verbrand, waarschijnlijk door chemische stoffen. Het zag er erg akelig uit! Vanwege zijn leeftijd werd hij meteen doorgestuurd naar de male ward.
Ik vond het erg leuk op de afdeling vanwege het contact met de kinderen, ook al is dat niet heel veel maar ze zijn zo schattig. De ouders zorgen voor ze en zijn altijd bij het kind, voor het kindje is dat natuurlijk wel erg fijn. De ouders vinden het ook leuk als je dan Chichewa probeert te praten. Want de uitspraak is dan natuurlijk zo perfect.. haha. Soms is het communiceren best lastig omdat de meeste patiënten en de familie geen Engels kunnen. Maar met een paar woordjes Chichewa en handen en voeten lukt het wel!
Dit weekend zijn we weer een weekendje in Blantyre! Vrijdag zijn we naar de markt geweest, daar heb ik een mooie afrikaanse doek gekocht. Het was best een grote markt maar wel erg druk, met veel kleine hutjes en kraampjes.
Zaterdag (vandaag) weer naar het immigration headquarters geweest om ons visum weer te verlengen. Daar hadden we zin in… Omdat we daar zo’n goede herinneringen aan hadden.. Maar gelukkig ging het deze keer een stuk sneller! Alleen net toen ik dat hard op zei, viel het systeem weer uit en moesten we weer 15 minuutjes wachten. Gelukkig deed die het weer en waren we snel klaar. Daarna nog even de grote inkopen gedaan bij de supermarkt.
De aankomende week staan we een week op de delivery ward, want we mogen kiezen op welke ward we staan. Daarna hebben we nog een week op de operatiekamers.
Bedankt voor alle donaties!
Tot nu toe heb ik een bloeddrukmeter, thermometers, glucosemeter en batterijen voor de saturatiemeters gekocht.
-
08 Juni 2014 - 11:53
Sylvia:
Dank voor 2 prachtige reisverslagen, Saske!
Heerlijk (en ontroerend en verdrietig en spannend en grappig) om te lezen.
Liefs, Sylvia&Co -
08 Juni 2014 - 11:59
Ans En Arnold Van Rijnsoever:
Lieve Saske ,
Je belevenissen zijn indrukwekkend, tot nu toe lijkt het ons,dat je een onvergetelijke reis beleeft. Zo nu en dan spannend en zeer avontuurlijk. Geniet van je werk en je vrije tijd. Het zal wennen zijn straks als je weer in Nederland bent.Nog heel veel succes en heel veel liefs van opa en oma !
-
08 Juni 2014 - 17:26
Jan Slaa:
Hoi Saske.
Het lijkt me dat je echt met volle teugen geniet van je tijd in Malawi hoewel er ook wel minder leuke dingen zijn die je in het ziekenhuis meemaakt. Mooi dat je ook van het land zelf ziet en Afrika "voelt". Alles bij elkaar echt een levensverrijkende ervaring en iets waar je alleen maar sterker en volwassener uitkomt. Sterkte met de laatste weken en ook de rondreis straks. Zal wel weer wennen straks zijn in Nederland!
Groetjes, Jan -
09 Juni 2014 - 09:03
Miriam Van Sambeeck:
Lieve Saske,
Wat leuk om jou verhalen te lezen. Het lijkt me echt ontzettend bijzonder en mooi ondanks dat je ook minder leuke dingen meemaakt. Ik denk dat je straks in Spanje niet om gespreksstof verlegen zit. Heel veel liefs. X -
09 Juni 2014 - 09:53
Vince:
Coole verhalen, keep m coming! -
09 Juni 2014 - 20:50
Monique:
Lieve Saske,
We zijn trots op jou en op jullie allemaal daar in Muona! Jullie maken zoveel mee en zijn optimistisch en zeer bewust van het feit dat we in Nederland toch wel erg verwend zijn met alle, voor ons zo vanzelfsprekende zaken. Fijn dat je af en toe wat spulletjes kunt kopen voor het ziekenhuis en ja het is jammer dat er geen bloeddrukmeters meer te koop waren nadat jij de laatste had gekocht. Ook dat is Afrika. Als wij je verhaal lezen en de foto's zien, lijkt het soms alsof we er ook even zijn. Al weer de laatste twee weken in het ziekenhuis, tjonge wat vliegt de tijd voorbij. Ik ben benieuwd hoe jullie de lange vakantie van drie weken gaan invullen. Jullie hebben de grootste toeristische attractie van Malawi natuurlijk nog helemaal niet gezien. Lake Malawi staat straks vast op het programma. Heel veel liefs van papa en mama. -
09 Juni 2014 - 22:08
Marian:
Lieve Saske,
Wat leuk om je even gesproken te hebben via skype! Je hebt zowel verhalen en je maakt zoveel mee, je komt als een compleet ander mens terug. Heel veel plezier met je laatste weken in het ziekenhuis (als je dit leest zijn die weken misschien alweer voorbij...) En ik hoop dat jullie een mooi stukje Malawi kunnen ontdekken in je vakantie daarna.
veel liefs, Marian XXX -
14 Juni 2014 - 17:11
Catherine Darley:
Lieve Saske Ik geniet echt van je interesante verhalen. ik denk dat je in de tijd die je daar bent meer leert dan een heel jaar op school. Wij komen eind September weer naar Nederland dan hoop ik all je souveniers te zien Veel liefs Tante Toos
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
