Vijfde update

Jaaa Moni lieve lezers,

Dit waren mijn 2 stage weken dan in het Trinity Hospital! Ik heb weer een week op de maternity ward gestaan. We hebben daar een sectio (keizersnede) gezien, een curettage en een bevalling. De sectio gaat bijna hetzelfde als in Nederland, alleen het kindje komt niet na de sectio bij de moeder en gaat in een grote emmer met een paar doeken naar de afdeling. Ik nam het kindje mee naar de afdeling, we moesten buiten langs via trapjes en door het zand. Ik was bijna bang dat ik ging vallen met die grote emmer met het kindje erin. Maar zo moest ik lopen want dat was het snelst, zei de verpleegkundige.
Tijdens een bevalling hebben we ook echt geassisteerd! Dat was super leuk, ook heb ik de navelstreng doorgeknipt bij een kindje, schoongemaakt, gewogen en ingepakt in mooie Afrikaanse doeken. Als een bevalling hier niet snel genoeg gaat (een half uur vinden ze al lang duren) dan geven ze al meteen oxytocine om de weeën op te wekken.
Er lag ook een vrouw met eclampsie, zij kreeg een eclamptisch insult dat zag er best eng uit, allemaal bloed om haar mond, omdat ze op haar tong had gebeten. Ze ademde eerst heel eng zodat we eerst dachten dat het rabiës was omdat het leek op grommen..

Vorige week Vrijdag zijn we weer naar de bar geweest en hebben we in een klein ander leeg barretje voetbal gekeken. Er stond een kleine tv, maar aan de kleuren van de spelers zag je wie de bal had haha. Jaaaa Nederland heeft gewonnen! Alleen de mensen die er zaten te kijken (waren er echt maar 4 haha) waren allemaal voor Spanje! Ze waren aan het wedden maar elke weddenschap ging weer overnieuw elke keer toen Nederland had gescoord. Pas toen Nederland had gewonnen waren ze ook wel voor het Nederlandse elftal..

Vorige week Zaterdag waren we uitgenodigd voor een feest. De Trinity collage of Nursing and midwivery bestaat 50 jaar dus vierden ze het 50 jarig Jubileum! Dat was echt heel leuk! Wij hadden Afrikaanse doeken, die speciaal gemaakt waren voor dit jubileum, om gebonden als rokken. De Azungu’s zagen er zo natuurlijk heel leuk uit. Toen we naar het ziekenhuis liepen werden Mabelia, Tasha en Maartje nog even aangehouden door een paar Afrikaanse vrouwen die de doek even beter omknoopte. Zo, nu konden we weer verder lopen. Eerst liepen we door het ziekenhuis naar de Nursing school want we gingen in een groot klaslokaal eten! Eerst moesten we in de rij staan om onze handen met water te wassen. Het eten wat ze allemaal hadden gemaakt was heerlijk, zoals rijst met kip met lekkere saus en beef met saus en een soort salade. Het was echt super druk en iedereen genoot van het lekkere eten.
Daarna gingen we weer naar buiten waar we bijna onze speech mochten houden. We hadden samen met de Duitse studenten een speech gemaakt en die gingen we voordragen. Tasha, Mabelia en ik deden hem in het Nederlands en Yoni en Maartje in het Engels. De Duitse meisjes in het Duits, een vrouw in het Chichewa, een man in het Arabisch en nog een paar andere dorptalen.
Het was echt superdruk en we stonden in het midden van een hele grote kring. Gelukkig hadden ze wel microfoons anders waren we waarschijnlijk niet te verstaan. Nou ja Nederlands verstaan doet bijna niemand hier, behalve William. Haha Daarna gingen de leraren en leerlingen nog dansen, theaterspelen en er kwamen nog twee clowns. Ook de nonnen gingen dansen!
Het was erg leuk om naar te kijken!
Zondag was een lekkere rustige wasdag!

De laatste week hebben we op de operatiekamers gestaan. Maandag was onze eerste dag, maar de dinsdag en de donderdag zijn geplande operaties. Dus op de maandag was het erg rustig en hebben we alleen een oogoperatie gezien. Een vrouw had een carcinoom (gezwel) in haar oog wat ze weg gingen snijden. Dat zag er erg pijnlijk uit, alleen al de verdoving recht in het oog. Ze hebben een speciale kamer voor oogoperaties, met mooie nieuwe apparatuur. Verder hebben we nog een rondleiding op de röntgen kamer gekregen. Een man heeft uitgelegd hoe het hier nog werkt met het maken van de röntgen foto’s. Ze hebben net als toen je vroeger foto’s ging ontwikkelen, een darkroom, waar ze het de foto zichtbaar kunnen maken.
’s Avonds was waren we naar het ziekenhuis gegaan, omdat de moeder van de directeur van het Trinity hospital was overleden. Er waren een heleboel mensen, iedereen zat op de grond te wachten tot ze afscheid konden nemen. Wij zijn daarbij gaan zitten en hebben de vrouw naar de auto gedragen zien worden. we hebben nog wat geld geven aan de familie voor de begrafenis. Het was zielig om te zien omdat er zoveel mensen waren die moesten huilen. Maar het voelde wel goed om er ook even bij te zijn.
Dinsdag waren de geplande operatie’s, gelukkig waren er veel dus hebben we de hele dag wel iets kunnen zien. Besnijdenis, baarmoederverwijdering (hystrectomie), hernia repair en een keizersnede.
De besnijdenis was al bezig toen wij binnen kwamen, we hebben ons snel omgekleed in O.K. kleding.
Daarna was er een hysterectomie, de baarmoeder was zo hard dat ze wilden opereren. Tijdens het opereren kwamen ze er achter dat de baarmoeder zo hard gegroeid was dat die er helemaal uit moest. Daarna hebben ze hem nog open gesneden om te kijken wat er in de baarmoeder zat. Ze noemde het een obstruction. Het was erg hard weefsel binnen in de baarmoeder.
Daarna was er nog een hernia repair, een oud vrouwtje had een kleine breuk bij de navel. Maar dat was echt in 10 minuten klaar.
Net toen we naar huis wilden gaan was er nog een keizersnede. Maar dat duurde erg lang (tot half 7) en we moesten nog koken omdat ’s avonds Raphael, Adina en de dochter bij ons spaghetti kwamen eten. Daarom zijn Tasha, Mabelia en ik alvast naar huis gegaan, om het eten klaar te zetten.

Woensdag werd er in de morningreport verteld dat er een man was met een soort olifanten been, die geopereerd moest worden en daarom bloed nodig had (O. positief). ( O ja we bidden elke ochtend tijdens de morningreport). Er werd gevraagd of er vrijwilligers waren die bloed wilde doneren. Dus Mabelia en ik (bloodsisters) gingen ons bloed laten testen of ons HB (hemoglobine gehalte)hoog genoeg was, omdat de laatste keer ongeveer 2 weken geleden was dat we bloed hadden gedoneerd. Hier is de regel dat er eigenlijk 3 maanden tussen moeten zitten. Maar ons HB was goed dus konden we toch nog een halve liter geven. Ook Yoni en Maartje hebben bloed gedoneerd allebei A. negatief.
William had voor ons cola gehaald omdat we bloed gingen doneren! Super leuk en lekker haha!
’S Avonds zijn Mabelia, Maartje en ik met Maxwell (de anesthesist) naar een bar gegaan waar we voetbal gingen kijken! Jaaaaa en weer gewonnen, nu van Australië! Het was een klein huisje met allemaal houten bankjes met een groot plasmascherm, er stond wel een paal in het midden maar daar moest je dan af en toe omheen kijken. Iedereen was voor Australië behalve de enige 3 Afrikaanse vrouwen die er ook zaten. Zij waren vanaf het begin voor Nederland. Maar toen iedereen hoorde dat wij voor Nederland waren omdat we uit Nederland kwamen, waren ze opeens voor Nederland! Haha
Donderdag zijn we voor de laatste keer op outreach geweest. We zijn weer naar een nieuwe plek gereden, waar we nog niet eerder waren geweest. Er stond een middelbare school naast, maar de leerlingen hadden ook deels buiten les, ze zaten in een grote kring op de grond. Het waren eigenlijk gewoon 3 grote open lokalen waar les werd gegeven. In de pauze waren wij (azungu’s) natuurlijk heel erg interessant, dus al die leerlingen kwamen naar ons toe en wilden op de foto!
O ja maar we waren natuurlijk op outreach, dus we hebben weer gevaccineerd, in boekjes opgeschreven, kinderen werden gewogen, vitamine A gegeven en geregistreerd in het boek met de pasgeboren baby’s.

Vrijdag was er niet veel te doen op de operatiekamers, we hebben uitnodigingen uitgedeeld voor het feest en de laatste dingentjes geregeld voor ons afscheidsfeest. Gelukkig hebben de hoofdarts/chirurg John Wanda, de anesthesist Maxwell Chauwa en William ons heel erg geholpen met het regelen van het feest. ’s Middags mochten we mee naar de community. Dat doen ze een keer in de drie maanden, dan gaan ze met verpleegkundige naar dorpjes waar ze dan voorlichtingen gaan geven. Zodat de mensen uit de dorpen symptomen kunnen herkennen en weten wanneer ze naar het ziekenhuis moeten. Omstebeurt ging een van de verpleegkundige informatie vertellen, jammer genoeg was het allemaal in het Chichewa dus konden wij er niets van verstaan.. Maar het was wel leuk om naar te kijken!
’s Avonds zijn we samen met de twee Duitse meisjes bij onze Engelse buren gaan eten. Mmm….. erg lekker!!

Zaterdag hebben we van alles moeten regelen voor het feest want het liep weer allemaal op rolletjes bij ons.. De ochtend begon al met het hout wat niet kwam opdagen voor het koken. Want twee vrouwen die ook vaker voor het ziekenhuis koken met evenementen, gingen ook voor ons feest koken. We hadden de inkopen al eerder op de markt gedaan, zoals rijst, tomaten, koolsla, olie, ui, kippen en een geit. Toen was het nog een probleem waar ze gingen koken, op vuur in onze achtertuin of bij het ziekenhuis de NRU, daar wordt ook het eten gemaakt voor kinderen die ondervoed zijn. Het ging ook nog regenen… Dus toch maar onder het afdak op een vuurtje bij de NRU. Jammer genoeg liet de geit lang op zich wachten. Terwijl wij alvast de Kuppenhal aan het versieren waren met ballonnen, was de geit nog niet eens geslacht. Om 6 uur waren de mensen, waar wij het meest contact mee hadden, voor het eten uitgenodigd. We hadden natuurlijk al wel rekening gehouden met de Malawiaanse tijd.. dat ze dan om 7 uur pas komen. Haha maar nu kwam ons eten pas om half 9, en het feest voor alle mensen en studenten begon eigenlijk om 9 uur, dus dat liep een beetje uit. Maar het was wel gezellig! Alleen eindigde het feestje in een klein gevechtje om lege flesjes. Het was ook wel de tijd om het feest te stoppen! We zijn nog met zijn vijven achter in de auto van Maxwell thuis gebracht.

Zondag vooral opgeruimd en alvast de backpack deels ingepakt. ’s Avonds hebben we bij Sheila (the Matron/hoofdverpleegkundige van het ziekenhuis) gegeten, we hadden ook bananenkoekjes gebakken en meegenomen. Sheila had heel erg lekker Malawiaans gekookt, rijst met geit, kip, salade, erwtjes en gekookte eieren met saus! Mmm….
Daarna hebben we afscheid genomen van Sheila en haar man.

Maandag was een huil dag! We zijn nog naar het ziekenhuis geweest om afscheid te nemen van John Wanda, het schattige jongetje van de kinderafdeling, de non van de Marterinty ward en nog een paar andere mensen. ’s Avonds waren we door William uitgenodigd om bij hem thuis voetbal te komen kijken. Samen met mw. Kuppen ( zij komt al heel lang in Muona en zij heeft deKuppenhal gemaakt) en haar crew. En jaaa hoor weer gewonnen!!!! Het afscheid nemen was erg zwaar.. huilen! We zijn ook nog naar Raphael geweest om afscheid te nemen. En we hebben nog een mooi certificaat gekregen, dat we in het Trinity Hospital hebben gewerkt! Toen we terug in het huisje waren stond er nog een heel vies huisje wat we nog moesten poetsen… dus om half 1 lagen we pas in bed en om 3 uur ging al weer de wekker omdat we de volgende dag met de big bus naar Blantyre gingen.
’s Ochtends kwamen William en Maxwell ons nog uitzwaaien, super lief!
Ik ga Muona en alle mensen zo erg missen! Maar ook de lekkere samusa’s, de lieve (ondeugende) kinderen om ons huisje, het ziekenhuis, de markt en natuurlijk alle beestjes in ons huisje!
Dag dag Muona!!

Wij zijn nu in Blantyre, zaterdag gaan we naar Zomba. Dan hebben we nog ongeveer 2 weken en gaan we langs Lake Malawi omhoog richting het Noorden om uiteindelijk weer in Lilongwe uit te komen.